18 اکتبر 2022- مهار انتقال دهنده های سدیم-گلوکز (SGLTs) نتایج قلبی عروقی و گلایسمی را در بیماران دیابت نوع 2 (T2D) بهبود می بخشد. با این حال دو گروه از مهار کننده های انتقال دهنده های سدیم-گلوکز وجود دارند: مهار کننده های منفرد که بطور انتخابی فقط SGLT2 را مهار می کنند، مانند امپاگلیفلوزین و مهار کننده های دوگانه که بطور همزمان هر دو انتقال دهنده ی SGLT1 و SGLT2 را مهار می کنند مانند سوتاگلیفلوزین.
در این مطالعه دکتر نیکلاس والتر از سازمان تحقیقاتی Charité در برلین، و همکارانش تأثیر متفاوت امپاگلیفلوزین و سوتاگلیفلوزین را بر روی پارامترهای متعدد بررسی کردند.
بر اساس این مطالعه که در Diabetes Care منتشر شده است، تیم تحقیقاتی هیچ تفاوت قابل توجهی را بین سوتاگلیفلوزین و امپاگلیفلوزین در مورد کل اعداد فشار خون و کنترل قند خون یا پارامترهای انتخابی ادرار، متابولیک و روده پیدا نکردند.
مهار SGLT2، یک رویکرد ثابت برای کنترل قند خون در بیماران دیابتی نوع 2 است. همچنین نارسایی قلبی و عوارض جانبی عمده قلبی عروقی را در بیماران صرف نظر از وضعیت دیابت آنها کاهش می دهد. SGLT2، عمدتاً در کلیه تولید می شود، جایی که مهار آن منجر به ناتریورز و گلیکوزوری مشخص می شود، در حالی که SGLT1، عمدتاً در دستگاه گوارش وجود دارد، جایی که می توان اثر اصلی مهار انتقال گلوکز را مشاهده کرد.
مهار دوگانه ی SGLT1 و SGLT2 می تواند مزایای بیشتری را حداقل برای کاهش قند خون ارائه دهد، با این حال اطلاعات دانشمندان در مورد میزان سایر اثرات فارماکودینامیک مهار کننده های دو گانه ی SGLTها ناقص است. سوتاگلیفلوزین یک مهارکننده دوگانه SGLT1 و SGLT2 است که در اتحادیه اروپا به عنوان درمان کمکی در کنار انسولین تراپی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 با BMI مساوی یا بیشتر از 27کیلوگرم بر متر مربع، تأیید شده است.
این مطالعه شامل 40 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2و فشار خون بالا بود. با استفاده از یک طرح دوسوکور، گروه های موازی به طور تصادفی 25 میلی گرم امپاگلیفلوزین(مهارکننده انتخابی SGLT2) یا 400 میلی گرم سوتاگلیفلوزین( مهارکننده دوگانه SGLT1 و SGLT2)، در کنار درمان ضد فشار خون اگر بیمار از قبل تحت درمان بود، به مدت هشت هفته دریافت کردند. پرسنل آزمایشگاه به خانه ی بیماران، برای گرفتن نمونه برای بسیاری از آزمایش‌های بالینی و آزمایشگاهی به منظور تعیین پارامترهای روده‌ای، متابولیک، ادراری و قلبی عروقی در 24 ساعت ارسال شدند.
یافته های این مطالعه به شرح زیر بودند:
· تغییرات فشار خون و کنترل قند خون، پارامترهای روده، ادرار، متابولیک و بیومارکرهای قلبی عروقی عموماً در دو گروه سوتاگلیفلوزین و امپاگلیفلوزین مشابه بودند.
· پس از صبحانه به عنوان تست تحمل غذای مخلوط (MMTT)، سوتاگلیفلوزین به طور قابل توجهی سطح کل زیر منحنی (AUC) را برای انسولین، قند خون پس از غذا و پلی پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز (GIP) کاهش داد و AUCهای افزایشی را برای پپتید 1 شبه گلوکاگون پس از غذا (GLP-1) به طور قابل توجهی نسبت به امپاگلیفلوزین، افزایش داد که به دلیل مهار SGLT1 روده ای است. در طول MMTTهای ناهار و شام، این تغییرات کاهش یافت.
· کاهش قابل توجهی در AUC افزایشی GIP نسبت به خط پایه در فاصله 14 ساعت از تست تحمل غذای مخلوط با هر دو درمان مشاهده شد. شدیدترین اثر با سوتاگلیفلوزین بلافاصله پس از شروع اولین وعده غذایی در روز مشاهده شد.
· هیچ عارضه جانبی شدیدی مشاهده نشد.
محققان در مطالعه خود نوشتند: تغییرات نسبت به شروع تحقیق در فشار خون و کنترل قند خون، بیومارکرهای قلبی عروقی و سایر پارامترها بین سوتاگلیفلوزین و امپاگلیفلوزین مشابه بود. با این حال، سوتاگلیفلوزین سبب مهار SGLT1 در روده بعد از صبحانه شد که با تغییرات بزرگتری در AUCهای انسولین، GIP، گلوکز پس از غذا و GLP-1، به خصوص بعد از صبحانه این تاثیر را نشان داد.
منبع:
https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/dual-or-single-sglt-inhibition-which-is-more-beneficial-for-type-2-diabetes-study-sheds-light-100704